Medycyna nie taka straszna

Hej :)

Pytałyście mnie wielokrotnie o moje studia. Czy rzeczywiście jest tak ciężko i jak udaje mi się łączyć naukę ze sportem. Też się nasłuchałam, że "zero życia", "zero wychodzenia", "będziesz zombie". Całe szczęście zostałam pozytywnie zaskoczona. Chociaż z tym stanem "zombie" parę razy miałam do czynienia. 

Ale zacznijmy od początku :) Nie zawsze chciałam iść na medycynę. Dopiero w liceum stwierdziłam, że bycie lekarzem jest czymś, czym chcę się zajmować przez resztę życia ( w gimnazjum zastanawiałam się nad szkołą lotniczą w Dęblinie :D ). Chyba wszyscy znajomi lekarze, w tym moi rodzice, odradzali mi ten pomysł. Ciężkie studia, ciężka praca, rozgoryczeni pacjenci. No ale uparłam się i już jestem na 5 roku. Atmosfera i ilość nauki bardzo dużo zależą od uczelni. Chyba na każdym uniwersytecie medycznym mam jakiegoś znajomego i różnice są ogromne. Jedni uczą się non stop, jedni ciągle się bawią. Np. we Wrocławiu czy Lublinie jest zdecydowanie mniej nauki niż na ŚUM-ie. Wszędzie jest inaczej, nawet korzystamy z różnych książek. Ale umówmy się - wszędzie można trafić na wykładowcę który lubi studentom uprzykrzać życie. Pierwszy rok, mimo małej ilości zajęć, był wymagający. Trzeba było się wdrożyć w nowy rodzaj nauki, gdzie tak naprawdę nikt Ci nie mówi czego dokładnie musisz się nauczyć. Nikt nie dyktuje regułek do zeszyciku. Musisz umieć najlepiej wszystko :D Ale co piątek był czas na to żeby się spotkać na jakiejś imprezie. Wszystko dla ludzi :) A jeżeli chodzi o ćwiczenia to, jeżeli siedzi się na tyłku przed książką kilka godzin non stop,  ciało samo krzyczy o trochę ruchu. Nikt nie jest cyborgiem, nie da się uczyć przez cały dzień bez najmniejszej przerwy. No, chyba że przyjdzie sesja... 

Może nie codziennie, ale kilka razy w tygodniu na pewno znajdziecie czas na ćwiczenia. Nauki jest dużo, ale i tak mniej niż myślałam. Może dlatego, że nastawiłam się na codzienne zarywanie nocy, picie miliona kaw i siedzenie na uczelni od rana do późnego wieczora. Aż tak źle nie jest :) A satysfakcja ogromna! 

I szczerze polecam Śląski Uniwersytet Medyczny - niesamowici lekarze, którzy naprawdę chcą czegoś nas nauczyć i studenci, którzy sobie pomagają, a nie rzucają kłody pod nogi :) 

Po ośmiu godzinach na sali operacyjnej :) Łukasz pomagał tacie w nastawianiu kości i szyciu - tak  lekarze sprawdzają chłopaków swoich córek haha :D Test zaliczony!